تنهایی ام راباکه تقسیم کنم


روزگارتلخم راباکه فریاد زنم

عجیب است من دراینجا تو در آنجا

وکوله باری از غم ودرد

باران من ای روشنی بخش من

ببار برزندگیم

بباربردل کویرم

بباربرقلب تشنه ام

دراین روزها که تنهایی امانم رابریده است

چه گویم با که گویم

چگونه بوزم وقتی بارانی نیست

دلم سخت تشنه است

لبانم تشنه بوسه ای ازتوست

ونیستی تو نیستی تاببینی

چگونه اندوه مشکلات چشمانم راخیس کرده

ای کاش کلام تو همیشه بر گوشهایم روان بود

بی تو من نه بادم نه باران

باتو من هرچه هستم زنده هستم.

بی تو از آخر قصه های مادربزرگ می ترسم 
می ترسم از صدای این سکوت سکسکه ساز
می دانم ! عزیز 
می دانم که اهالی این حدود حکایت 
مدام از سوت قطار و سقوط ستاره می گویند 
اما تو که می دانی 
زندگی تنها عبور آب و شکفتن شقایق نیست 
زندگی یعنی نوشتن یاس و داس و ستاره در کنار هم 
زندگی یعنی دام و دانه در دامنه ی دم جنبانک
زندگی یعنی باغ و رگ و بی پناهی باد 
زندگی یعنی دقایق دیر راه دور دبستان 
زندگی یعنی نوشتن انشایی درباره ی پرده ها و پنجره ها 
زندگی تکرار تپش های ترانه است 
بیا و لحظه یی بالای همین بام بی بادبادک و بوسه بنشین 
باور کن هنوز هم می شود به پاکی قصه های مادربزرگ هجرت کرد 
دیگر نگو که سیب طلای قصه ها را 
کرم های کوچک کابوس خورده اند 
تنها دستت را به من بده 
و بیا 

"یغما گلرویی"